İlişki, iki varoluşun karşılaşmasıdır. Gerçek bir temas, yalnızca kişi kendi öz varlığıyla yüzleştiğinde mümkün olur. Diğerine ulaşmak, önce kendine yaklaşmaktan geçer.
Travma, varoluşun kesintiye uğradığı bir andır. Terapi, bu kopuşa tanıklık eder; parçalanmış olanla birlikte oturur. Amaç onarmak değil, kişinin o kırılmayla yeni bir ilişki kurmasına alan açmaktır.
Yas, sevilenin yokluğunda ortaya çıkan varoluşsal bir sessizliktir. Bu sessizlikte insan, sadece kaybettiğiyle değil, zamana, ölüme ve kendi sonluluğuna da temas eder. Yas, hatırlamanın ve bırakmanın iç içe geçtiği bir varoluş alanıdır.